Fietsen van Avignon naar Nederland
In juni 2025 maakte ik met vriend Arjan een fietstocht van Avignon naar Nederland.
Om in Avignon te komen namen we de fietsbus van Cycletours,
Van Avignon tot Lyon volgden we de fietsroute ViaRhôna; vanaf Lyon tot Nancy reden we de nieuwe fietsroute Le Voie Bleue.
We fietsten tot Nancy en daar namen we de trein naar Luxemburg.
In het Luxemburgse plaatsje Troisvierges stapten we weer op de fiets om de fietsroute de Vennbahn te fietsen naar Aken en verder naar Heerlen. Daar namen we de trein naar Den Haag.
Wassenaar
13 juni 2025
Vandaag vertrekken Arjan en ik met de fietsbus naar Avignon. De trein naar Utrecht lijkt te gaan rijden. Dan met de fietsbus naar Avignon. We kunnen alvast wennen aan de warmte ☀️
Holzem
13 juni 2025
Laat in de avond
We zijn inmiddels gevorderd tot Luxemburg, waar we stoppen voor het avondeten. De Burger King 😳. Nou, vooruit, een frietje dan. Je moet er iets voor over hebben. Na eindeloze files gaat het nu lekker vlot; nog even en we rijden Frankrijk in.
Avignon
14 juni 2025 – 34ºC
Ondanks de files en het oponthoud in Nederland, kwamen we precies volgens schema om 8.30 uur aan in Avignon. Na een kop koffie om wakker te worden, fietsten we naar het super toeristische foto-punt voor een foto met ‘le pont d’Avignon’ op de achtergrond. Daarna startten we onze route noordwaards langs de Rhone.
Pont-Saint-Esprit
14 juni 2025 – 35ºC
Van Avignon tot Lyon volgen we de ViaRhôna. Deze route liep vrijwel voor honderd procent over vrijliggende fietspaden, is vlak, heel goed aangegeven met ViaRhôna-bordjes. Het blijkt een populaire fietsroute want we kwamen regelmatig fietsers tegen. Er is zelfs een prachtige hangbrug aangelegd, alleen voor fietsers. Het enige nadeel was dat er bijna nergens schaduw was, terwijl het snoeiheet werd. Na zo’n 60 kilometer zijn we neergestreken in Pont-Saint-Esprit. Morgen (zondag) kunnen we om 7.30 uur ontbijten en daarna redelijk vroeg vertrekken. We moeten het van de ochtenduren hebben.
Valence
16 juni 2025 – 30ºC
Gisteren zijn we na 110 kilometer aangekomen in Valence. De tocht verliep lange tijd goed, tot Arjan in een bocht lelijk ten val kwam en ik daardoor ook viel. Arjan kon de laatste kilometers naar Valence nog fietsen, maar is voor de zekerheid toch naar de eerste hulp gegaan. Hij kon gisteren avond niet meer lopen van de pijn. Vannacht daar gebleven en vanochtend scans gemaakt. Gelukkig niks gebroken maar ‘alleen’ gekneusd. We zijn net terug uit het ziekenhuis. (Ik ben er vanochtend heen gelopen). Pijnstillers halen. Ik betwijfel of we onze tocht kunnen vervolgen, maar dat zien we morgen wel weer. Gelukkig hebben we een prima hotel en zijn we in een grote plaats.
Vienne
17 juni 2025 – 34ºC
Gelukkig konden we vandaag weer verder fietsen. Arjan heeft pijnstillers en heeft moeite met lopen en op- en afstappen, maar fietsen gaat best goed. Na een vroeg ontbijt om 6.30 uur, zaten we om kwart over zeven op de fiets. Behoorlijk wat wind tegen, maar vaak beschutting van begroeiing. Mooie route met meestal goede fietspaden. Na 100 kilometer (meer dan we hadden gepland) kwamen we in Vienne. Jammer genoeg was de enige mogelijkheid het Eco-Hotel; het is mij een raadsel waarom ze die naam hebben. Het is op een bedrijventerrein en er is niets. Om 16 uur gegeten bij MacDonalds, grrr. In Frankrijk! Nood breekt wetten. Vienne moet een leuke plaats zijn; we hebben geen zin en energie om weer 6 kilometer terug te fietsen 😥 Vroeg naar bed dan maar en morgen weer vroeg op. O ja, het is heel warm, maar de tegenwind geeft koelte. Morgen proberen het bij 80 kilometer te houden 😁
Villefrance-sur-Saône (Limas)
18 juni 2025 – 30ºC
De route van Vienne naar Lyon is ongeveer 35 kilometer. Maar de ene kilometer is de andere kilometer niet. We kwamen op de ‘route provisoir’, ofwel een onmogelijk te fietsen kiezelpad. Na een aantal kilometers voortsukkelen heb ik een eigen provisorische route gemaakt, maar dan wel weer met hellingen. De wet van behoud van ellende 😏. We reden vrij gemakkelijk door Lyon, een prachtige stad, gevreesd door automobilisten maar vriendelijk voor fietsers. Na Lyon kwamen we op onze hoofdroute, La Voie Bleue. Prachtig langs de Saône. In Limas, een buitenwijk van Villefranche sur Saone hebben we een kamer in een Ibis Budget. Prima hotel, maar wéér buiten de stad tussen de bedrijven 😞. Ik zag gelukkig wel een restaurant vlakbij. Morgen wil in een echt Frans stadje logeren!De waslijn komt van pas; de fiets op mijn kamer. Wat wil je nog meer 😂
Chalon-sur-Saône
19 juni 2025 – 32ºC
Ondanks de hitte hebben we vandaag toch weer 110 kilometer gefietst naar Chalons sur Saone. De weg was lang, de weg was 🥵 heet. Gelukkig hadden we een matige wind tegen die voor enige verkoeling zorgde. In Chalons heb ik een extra korte broek gekocht, want dat is wat ik steeds draag. Het landschap was mooi, maar ook wel een beetje eentonig. Ons hotel ademt de jaren van de ouderwetse Franse hotels. Een verfje zou geen kwaad kunnen. Geen lift, geen vroeg ontbijt, geen woord Engels. Wel een vergane glorie sfeer. Morgen weer 100 kilometer op de planning, dus vroeg opstaan.
Simmerath (Duitsland)
24 juni 2025 – 22ºC
Na een treinreis van Nancy naar Luxemburg en aansluitend naar Troisvierges, zijn we aan de Vennbahn/route begonnen. De treinreis is goed gegaan, maar liften zijn nog niet overal doorgedrongen. In Nancy waren onze fietsen te lang voor de krappe liften. In Troisvierges waren helemaal geen liften. In Luxemburg is het openbaar vervoer gratis, dus dat was weer een meevaller. De Vennbahn begint met een helling van 10%, wat best ontmoedigend werkt. Later is het op en af en ook hele stukken ligt dalend. Na 85 kilometer hebben we onze intrek genomen in hotel Lammersdorfer Hof. Omdat ze een vrij dag hadden lag de sleutel in de brievenbus, was het restaurant gesloten en was er geen warm water. Geen informatie over restaurants, geen wifi code. Kortom, zeer onverzorgd! Gelukkig was er op loopafstand een kebab tent waar we een naar omstandigheden redelijke maaltijd konden krijgen. Toe een ijsje bij de benzinepomp. Koffie hadden ze nergens. Morgen fietsen we de laatste 60 kilometer naar Heerlen, waar we de trein nemen naar Den Haag.
Auxonne
21 juni 2025 – 33ºC
Gisteren zaten we tot bijna half tien op het terras te eten. Polarsteps ben daarna vergeten 🤔. Gisteren 100 kilometer en dat is het plan vandaag ook. Voor het heetst van de dag aankomen vind ik wel prettig. Dat lukt tot nu toe. Ik heb een fijne hotelkamer met airco. Nu de nieuwe dag!
Fresne-St.-Mamès
21 juni 2025 – 33ºC
‘Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer honderd kilometer.’ Er lijkt vandaag minder wind te waaien, maar nu al een week tegen. Morgen verandert het geloof ik. We fietsen door het platteland, soms langs de rivier, soms een zijarm met sluisjes. Best afwisselend. De zonnebloemen bloeien nog niet, de maïs staat gelukkig nog laag en er zijn ook glooiende korenvelden. Het blijft heet. Wat mij opvalt is dat we geen Franse supermarkt zien, alleen Lidl en Aldi. Je had Leclerc en Carrefour, maar die zijn hier niet te zien. Bij gebrek aan een boulangerie met koffie en gebak, hebben we onze toevlucht genomen tot een strandtentje waar de Fransen met de hele familie eten aan grote picknicktafels. We werden aangesproken en bewonderd 😀 We hebben onze intrek genomen in een ouderwets hotel in een dorp met niks. Echt lekker Frans. We blijven binnen tot de ergste hitte voorbij is. Om 19 uur eten; de kok was al bezig. Dus nog even voor mijn ventilator zitten.
Bains-les-Bains
22 juni 2025 – 33ºC
Het wordt een beetje een saai verhaal: het was ruim dertig graden. Gelukkig was het een prachtige route met regelmatig een beetje schaduw. We naderen Nancy; misschien rijden we daar morgen al heen.
Nancy
23 juni 2025 – 25ºC
Onze laatste rit in Frankrijk ging vandaag over 115 kilometer naar Nancy. Morgen gaan we met de trein naar Luxemburg om van daar over de Vennbahn richting Aken te fietsen. Vóór Aken buigen we af naar Heerlen, waar we de trein naar huis nemen. Vandaag passeerden we de waterscheiding tussen de Middellandse Zee en de Noordzee. We kwamen ook weer langs eindeloos veel sluisjes. Na de landschappelijk mooie route van gisteren, vond ik het vandaag soms weer wat saaier. De feestelijke binnenkomst te Nancy vond ik lastig vanwege de vele tunneltjes, bruggetjes en krappe doorgangetjes. Wel was onze aankomst op de schitterende Place Stanislas bijzonder. Na de Franse regionale keuken een tijdje te hebben genoten, vonden we het nu tijd voor een simpel Indiaas restaurant.
Luxembourg
24 juni 2025 – 25ºC
In de trein naar Troisvierges. Nancy -Luxemburg hebben we al gedaan. Die trein was propvol.
Wassenaar
25 juni 2025 – 23ºC
Weer thuis, heerlijk 😁 Vanochtend hebben we de laatste 60 kilometer naar station Heerlen gefietst. We gingen dears door Aken, een beetje lastig, maar met als beloning een heerlijk kwarktaartje. De treinreis ging op zich vlot, maar tot onze schrik reed de trein niet naar Den Haag CS, maar ging vanaf Den Haag HS onaangekondigd terug richting Eindhoven. In Delft gauw eruit en in een propvolle trein naar Den Haag Laan van NOI gereden. Met de hulp van een paar aardige passagiers kon in net op tijd met fiets en bagage op het perron belanden. Reizen met de NS is vaak een opgave, maar aan fietsers moeten ze een enorme hekel hebben. Na wat omtrekkende bewegingen (vanwege de NAVO-top) ben ik weer thuis gearriveerd. Het was een mooie, warme en intensieve tocht die we samen hebben gereden 🚴🏽🚴🏽
Fietsen naar Jutland
De Jutlandroute: fietsen van Nederland naar het noorden van Denemarken
De Jutlandroute loopt van Emmen naar het meest noordelijke puntje van Jutland in Denemarken. Omdat ik vrienden in Jutland heb wonen, is fietsen naar Jutland een regelmatig terugkerende activiteit geweest.
Een route met veel historie
De Jutlandroute heeft een rijke historie die zelfs terug gaat tot ver voor de Vikingen. In het routeboekje kun je daar veel over lezen.
Hieronder beschrijf ik mijn eigen ervaringen van de tocht in 2019.
Dag 1. Emmen - Westerstede -114km - 29 juli 2019
Het was een vroegertje vandaag: om half vijf opgestaan om de trein van half zes naar Zwolle te nemen. Die sluit aan op de trein naar Emmen, het bijna traditionele beginpunt van mijn fietstochten naar Jutland. Jammer genoeg vond de bestuurder van de intercity het nodig twee minuten stil te staan voor station Zwolle, zodat ik net mijn aansluiting miste. De conducteur van Arriva zwaaide vrolijk naar mij, toen hij mij in volle vaart het perron op zag rennen. Maar hij wachtte niet, sloot de deuren en reed voor mijn neus weg. Ik zal mijn uitlatingen aan het adres van de spoorwegen hier maar niet herhalen Ik moet wel toegeven dat Arriva een mooie plek voor je fiets biedt. Dat zou de NS ook eens moeten doen.
Na een bliksembezoek aan vriendin Carol in Sellingen fietste ik, voorzien van een heerlijk lunchpakket, via Bourtange Duitsland in. Het viel mij vandaag op dat de natuur erg droog is. De weilanden liggen er schraal bij, de maïs lijkt amper te groeien en ook andere gewassen zien er pierelig uit. Het is altijd weer grappig dat je bijna ongemerkt Duitsland binnenfietst. Ineens zijn de naambordjes van de straten in het Duits. Ook vielen mij de vele bordjes “Radweg Schäden” op. De fietspaden (ik denk echt dat ik op het fietspad reed) waren zó hebbelig dat ik extra snelbinders moest gebruiken om mijn tassen op mijn fiets te houden.
Veel aardiger zijn de teksten op de drukknoppen om over te steken. Vroeger stond daar gewoon “Drücken” op, wat klinkt als een bevel. Op de nieuwe staat “Bitte berühren”, wat bijna sensueel klinkt. Je moet wel even lang op groen licht wachten. De tocht naar Westerstede was niet heel mooi, op het stukje Oost-Groningen na. Weinig natuur en veel bebouwing. Na 114 kilometer doemde Westerstede op, waar ik logeer in Das Schokolade Hotel. Ik heb steeds foutief aangenomen dat alle gerechten hiet ook met chocolade besteld kunnen worden, maar dat blijken uitsluitend de toetjes te zijn. Dus nu was ik wel genoodzaakt een dessert te bestellen, waarvoor ik speciaal naar de Schokolade Lounge moest. Maar ja, je logeert niet voor niets in Das Schokolade Hotel. Morgen fiets ik het er wel weer af.
Dag 2. Westerstede - Hemmoor -115km - 30 juli 2019
Het was vandaag een mooiere fietsroute dan gisteren. Vandaag ging de route veel meer door het platteland en veel minder door de bebouwde omgeving. Af en toe was er zelfs een prachtig landweggetje met mooie boerderijen.
Het was opnieuw een erg warme dag. Gelukkig kon ik vroeg ontbijten, om half zeven, zodat ik al om kwart over zeven op de fiets zat. De fietspaden waren veel minder hobbelig dan gisteren, zodat de extra snelbinder in mijn tas kon blijven. De binneweggetjes waren wel verraderlijk, met hobbels en scheuren, maar die kon ik gelukkig steeds ontwijken.
Bij Bremerhaven moest ik met de pont over de Weser varen. Er stonden ongeveer twaalf fietsers, waarvan er tien een e-bike hadden. Duitsland zit dus ook op de e-bike.
Wat mij opviel was dat er nergens op het land gesproeid werd. Waarschijnlijk is er een sproeiverbod. De droogte is hier ook een probleem dat met vette koppen de voorpagina’s van de kranten haalt. Jammer dat er weinig veldbloemen te zien zijn, zoals recent wel het geval was op onze tocht door Vlaanderen. Maar dat is natuurlijk ook het jaargetijde. Dat geldt ook voor de rhodondendrons, waar de streek vanaf Westerstede beroemd om is. Ik ben hier eens in de rhodondendrontijd doorgefietst en het was werkelijk schitterend. Nu zag ik alleen de (soms enorme) struiken.
Vergeleken met gisteren zit ik nu in een heel simpel plattelandshotel, hotel Zur Lindein Hemmoor. Ik heb een simpele, maar prima kamer. Het restaurant is grofstoffelijker. Bij de redelijke scholfilet kreeg ik voldoende, heerlijke aardappelen voor een klein gezin en een flinke sauskom gesmolte boter. Het is een familiebedrijfje met zeer aardige mensen. Ik kan al vanaf zes uur ontbijten, maar ik ga lekker uitslapen tot zeven uur.,
Dag 3. Hemmoor - Heide - 92km - 31 juli 2019
Vandaag startte de dag al vroeg, want er werd onweer voorspeld vanaf een uur of twee. Ik wilde graag voor die tijd op mijn bestemming zijn. Om zeven uur zat ik weer op de fiets, vandaag met heerlijk koel en droog weer.
In Hemmoor moest ik de Oste oversteken. Dat kan via een brug, maar veel bekender is de’Schwebefähre Osten–Hemmoor’. Dat is een soort zwevende veerboot, die aan een ijzeren constructie hangt. Dit veer dateert van het einde van de 19e eeuw, toen dit soort ijzeren constructies grote innovaties waren. Nu wordt de zwevende veerboot alleen nog voor de toeristen gebruikt. Maar om zeven uur vanochtend waren die er nog niet
Na dertig kilometer stond ik aan de Elbe, een mooie rivier, maar ook een enorm obstakel. Je moet helemaal naar Hamburg, of je kunt bij Glückstadt de pont nemen. Ik geef natuurlijk de voorkeur aan de pont bij Glückstadt. Hamburg betekent een enorme omweg en veel drukte. Vanaf de boot waren vooral de schitterende luchten het bekijken waard. Maar daar ging ook wel een dreiging van uit, want het onweer leek al in de lucht te zitten. Gelukkig waren de weergoden mij vandaag goed gezind, want het klaarde juist steeds meer op.
Aan de overkant van de Elbe startte een mooi fietspad langs de Elbe. Geen auto’s, wel veel schapen, dus vaak hekjes open en dicht doen. Bij Brunsbüttel moest ik nog een keer overvaren, met een kleine veerboot over een klein watertje met de weidse naam Nord-Ostseekanal.
Via de mooie, pittoreske plaats Meldorf en mooie binnenweggetjes arriveerde ik al vroeg in Heide.
Morgen fiets ik weer verder naar het Noorden, tot net over de grens in Denemarken.
Dag 4. Heide - Tønder 106km - 1 augustus 2019
De route begon vandaag mooi, met leuke, landelijke weggetjes door een licht glooiend terrein. Maar daarna kwamen er ook veel trajecten langs drukke wegen, soms zelfs zonder fietspad. Gelukkig was er dan wel een brede ‘vluchtstrook’.
Na de drukte kwam er steeds wel weer een rustig gedeelte. Het is eigenlijk heel bijzonder hoe je honderd meter van een drukke weg in de stilte kunt belanden. Soms is dat een romantisch dorpje, een andere keer zie ik ineens koeien in de wei. Ik realiseer me dat ik amper koeien in het veld zie. De meeste staan op stal, merkte ik daarna. Dat vind ik wel een achteruitgang. Het komt vast door mestquota of zoiets.
Dit gebied kun je, oppervlakkig gezien, best saai noemen, tenzij je van de stille weggetjes kunt genieten en op micro-niveau naar het landschap en de dorpen kijkt. Ook het lezen over de geschiedenis van dit gebied helpt. Gisteren zag ik bijvoorbeeld een gedenkteken met bijpassende teksten voor de slag bij Hemmingstedt, die plaatsvond in het jaar 1500. De Deense koning wilde met een fors leger een einde maken aan de lokale boeren republiek, maar slaagde daar niet in. De boeren hadden een veel kleiner leger, maar hielden stand onder leiding van Wulf Isebrand. Kortom, het is een gebied met een rijke historie. Zo zijn er veel meer zaken die het gebied tot leven brengen.
De grens met Denemarken is vooral te merken aan de kwaliteit van het fietspad. Het honkebonkerige fietspad gaat op de grens over in een prachtig geasfalteerd pad. Daar kunnen de Duitsers nog iets van leren! Nu maar hopen dat ik morgen en overmorgen ook nog zo enthousiast ben. Een paar kilometer over de grens ligt de aardige plaats Tønder, waar ik mijn intrek heb genomen in hotel Tønderhus.
Vandaag had ik opnieuw geluk met het weer. De dreigende luchten bleven voor mij uit gaan. Eén keer reed ik bijna een bui binnen, maar toen heb ik in een overdekt bushokje een broodje gegeten (als een soort zwerver). Daarna was de bui verdwenen
Dag 5. Tønder - Brørup - 73km - 2 augustus 2019
Met ruim 70 kilometer was het vandaag de kortste rit van mijn fietstocht naar Jutland. Het was ook de eerste volledige dag in Denemarken, want het grootste deel van de tocht, vier dagen, gaat door Noord-Duitsland. Dat is een afstand waarop je je snel verkijkt, maar toch ruim 400 kilometer lang is. Het is weer even wennen aan de Deense opschriften, maar met een beetje goede wil is er meestal wel iets van te maken. Zo kwam ik veel velden tegen waar je je eigen bos bloemen kunt plukken. Dat begrijp ik tenminste. ‘Blomster, pluk selv’: Deens is soms goed te begrijpen. Het landschap verandert ook. Hier zie ik veel meer korenvelden en minder maïs. Ik houd van de goudgele korenvelden in het glooiende landschap, zeker als daar een mooie lucht boven prijkt. Daar moest ik vandaag lang op wachten, want het was aanvankelijk erg bewolkt. Maar ik heb toch een foto kunnen maken van zo’n uitzicht. Jammer genoeg ging mijn ‘nieuwe’ route (ik wilde eens iets anders dan de voorgaande jaren) veel over doorgaande wegen. Af en toe kwam ik door een dorp. De dorpen zijn eigenlijk bijna altijd heel saai, met als centrale punt een supermarkt (als die er al is!), maar af en toe kom je ineens langs zo’n typisch Deens kerkje. Ik was blij met de korte afstand van vandaag, want er werd opnieuw onweer voorspeld vanaf een uur of twee in de middag. In plaats van regen en onweer kwam er juist steeds meer mooi weer. De buien trokken net ten zuiden van mijn route voorbij.
Mijn hotel is eigenlijk een kegelbaan met een hotel er naast. Ik dacht toch wat gerommel van onweer te horen, maar dat waren de kegelballen. Binnen hoor ik er niets van. Mijn fiets mocht mee naar de kamer, want daar was verder nergens een goede plek voor. In hotel Søgården in Brørup mag mijn fiets mee naar de kamer. Tot slot moet ik natuurlijk nog terugkomen op de kwaliteit van de Deense fietspaden, waar ik gisteren zo de loftrompet over stak. Als er een fietspad is, dan is het van goede kwaliteit, eerlijk is eerlijk. Het jammere is echter dat de doorgaande wegen meestal helemaal geen fietspad hebben. Alleen als je bij een rotonde komt dan verschijnt er ineens een aparte fietsstrook. Toch zijn de wegen behoorlijk druk (veel drukker dan andere keren, is mijn indruk). Van de zeventig kilometer heb ik er zo’n 25 op een hele drukke weg gefietst, 25 op een gematigd drukke weg en hooguit 20 kilometer op een fietspad of kleine binnenweg. Ik kwam trouwens geen enkele andere fietser tegen.
Morgen ga ik mijn ‘oude’ route over kleinere binnenwegen oppikken; die loopt hier gelukkig niet al te ver vandaan. Dat wordt alweer de laatste dag
Dag 6. Brørup - Gammelstrup - 85km - 3 augustus 2019
Vanmiddag ben ik gearriveerd op mijn bestemming, bij vrienden in Gammelstrup. Mijn tocht op de fiets naar Denemarken zit er dus op! Ik heb de geplande route voor vandaag aangepast en gekozen voor kleinere binnenwegen. Toch was er weer veel verkeer, waarschijnlijk omdat het een zaterdag in de vakantieperiode was. Gelukkig had ik ook rustige trajecten met mooie korenvelden en prachtige wolkenluchten. Dat is voor mij Denemarken. Op mijn route kwam ik door Jelling, waar een belangrijk monument is dat zelfs op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Het is een tweetal grafheuvels met twee grote stenen met inscripties met runentekens. De teksten laten de overgang zien van de oude cultuur tot circa 900 naar de christelijke periode. De stenen worden nu bewaard achter glas om verdere aantasting te voorkomen. Het hele gebied wordt zo ingericht dat het monument goed tot zijn recht komt. De 35 km van Jelling naar Gammelstrup gaat door het mooie gebied bij het riviertje de Gudenå. Het is hier heerlijk fietsen op kleine weggetjes met heel weinig verkeer. Toch ben ik blij op mijn bestemming te arriveren. Nu van de mooie tuin genieten, hier bij onze vrienden in Gammelstrup.
Dit was de laatste dag van mijn fietstocht naar Denemarken. Totaal 585 kilometer. Ondanks de vele stortbuien op mijn route, heb ik het steeds droog gehouden. Blijkbaar was ik steeds op het juiste moment op de juiste plaats.
Sicilië – Genua
Dag 18. Aankomst in Genua, 28 mei 2019
Vandaag werden we wakker op zee, ergens tussen Sicilië en Genua. De veerboot vertrok gisteren mooi op tijd, maar vandaag vonden we de aankomst lang duren. In de miezerregen gingen we aan boord, in de regen gingen we ook weer van boord. Gelukkig was de zee heel kalm en scheen de zon overdag een paar uur. De faciliteiten aan boord waren prima. Dat was een meevaller omdat verschillende mensen ons hadden verteld dat er niet eens een restaurant aan boord was. Een mooie boot, maar het personeel deed bepaald kortaf.
De aankomst in Genua was nogal onoverzichtelijk, maar via een loopbrug kwamen we toch in een soort stationsgebouw en na enig wachten verscheen er een taxi. Die bracht ons in vijf minuten en voor €20 naar ons hotel. De taxitarieven zijn hier hoog, dat wisten we al.
Voor wie Grand Hotel Europa van Pfijffer heeft gelezen: we arriveerden op de veerboot La Superba in Genua en verblijven in Hotel Europa. Het ‘grand’ moeten we er een beetje bij denken. Verder geen vermeldingswaardige feiten. Morgen rondkijken in Genua.
Dag 19. Genua, 29 mei 2019
Genua is een bijzondere stad met een rijke historie en veel stadspaleizen. Vergeleken met Palermo zijn de paleizen hier duidelijk groter en mooier. Bovendien is hier veel meer gerestaureerd, o.a. toen Genua in 2005 culturele hoofdstad van Europa was.
Naar ons idee hoort een paleis in een mooi park te staan, of aan een mooi plein. Hier zijn een paar straten waar de paleizen zo dicht op elkaar staan dat ze elkaar bijna raken. Smalle, hoge straten zijn natuurlijk praktisch als het heel heet is en de zon altijd schijnt. Na een wat druilerige ochtend kregen we vanmiddag inderdaad wat zon. Het regent hier dus niet altijd.
Natuurlijk heb je hier ook de nodige kerken. Deze keer houd ik het bij een detail van de gevel van de San Lorenzokathedraal
Tenslotte mogen de steegjes en de oude gevels met wasjes niet ontbreken, anders zou men denken dat hier alleen paleizen en kerken staan.
Dit is maar een heel vluchtig overzicht van een stad die veel meer te bieden heeft dan wij in één dag aan het einde van onze vakantie kunnen bekijken.
Morgen reizen we met de trein via Milaan en Basel weer naar huis. Nu maar vertrouwen dat we steeds genoeg tijd hebben voor het overstappen.
Dag 20. Een erg lange treinreis naar huis, 30 mei 2019
Op de 20e dag zijn we met de trein in één ruk van Genua naar huis gereden. Nou ja, in één ruk is wat overdreven, want we vonden het meestal maar sloom gaan. Om 08.18 uur vertrokken we vanuit Genua naar Milaan, dan van Milaan naar Basel, van Basel naar Utrecht en tenslotte van Utrecht naar Den Haag. Hieronder ons reisschema, zoals overgenomen van de reisplanner loco2.com.
Over iets meer dan 1200 kilometer hebben we dus ruim 14 uur gedaan, een gemiddelde snelheid van ruim 85 kilometer per uur, inclusief overstappen. Als ik de overstaptijd er aftrek (1 uur) dan nog kom ik niet eens aan 100 kilometer per uur
In Duitsland gingen we op een kort traject 300 kilometer per uur. Als we dat nu eens over het hele traject zouden halen, dan zouden we in 5 uur thuis zijn. Dat zou tenminste een echte concurrent voor het vliegtuig zijn!
Kortom, er moet nog veel, heel veel gebeuren, wil de trein in Europa een geloofwaardig alternatief zijn voor het vliegtuig.
Wij hebben van onze reis genoten. Het was een mooie ervaring. Volgende keer weer met de trein? Ja, de trein is op zich een prettig vervoermiddel met minder stress dan al het gedoe op luchthavens. We vertrokken om 8.00 uur uit ons hotel en om 8.20 reden we al. Kom daar maar eens om bij een vliegreis! Maar een lange treinreis is alleen prettig als je onderweg af en toe een dagje uitstapt en daar een onderdeel van je reis van maakt. Dus: terug naar het echte reizen, met een dagje rondkijken in een mooie stad, een overnachting met een goed diner. Dat soort aanpak.
Sicilië – Palermo
Dag 14. Aankomst in Palermo, 24 mei 2019
Vandaag zijn we aangekomen in de hoofdstad van Sicilië. Het is ook onze laatste verblijfplaats op dit eiland. Het was een mooie treinreis van krap twee uur van Agrigento in het zuiden, dwars door het binnenland naar Palermo in het noorden. Het binnenland heeft een prachtig, heel afwisselend landschap. Jammer genoeg worden foto’s vanuit een rijdende trein zelden de moeite waard, dus die zal ik hier maar niet vertonen.
In Palermo wachtte ons een verrassing: ons hotel had een fout gemaakt met de reservering, waardoor we er niet terecht konden. We zijn ondergebracht in een vervangend hotel met minder grandeur, maar uitstekend van kwaliteit (Hotel Quintocanto). Het is ook een stuk rustiger en nog centraler gelegen. Ik heb wel even een panoramafoto gemaakt van het schitterende uitzicht vanaf het dakterras van ons oorspronkelijke hotel Ambasciatori.
Vanmiddag hebben we een kort rondje door de stad gemaakt. Het is hier behoorlijk toeristisch en Palermo is een grote stad. Het was vandaag heerlijk flaneerweer, dus daar hebben we gebruik van gemaakt. ‘s Avonds is het meestal net te koel om buiten te eten, maar met een vest aan doen we toch net alsof het dan nog lekker weer is.
Morgen gaan we de stad eens wat beter bekijken. Ik zal alvast maar waarschuwen dat er weer een paar oude kerken op het programma staan.
Dag 15. Druilerig weer in Palermo, 25 mei 2025
De dag begon al direct met een malse regen waar Henk thuis blij mee zou zijn voor de tuin. Hier is regen voor ons minder welkom. Gelukkig hielden we het redelijk droog onder onze mini-parapluutjes en werd het grotendeels droog. Maar de zon laat het vandaag afweten.
Gelukkig biedt Palermo veel kerken, musea en paleizen, waar de toeristen dan ook in groten getale op af stroomden. In de kerken werden we het meest geboeid door de decoraties.
De Normandiërs zijn hier lang voor ons op bezoek geweest. In 1072 veroverden zij de stad, waarna de Arabische en Normandische stijlen in gebouwen met elkaar verweven raakten. Het Palazzo dei Normanni en een aantal kerken getuigen daarvan.
Dat we niet alleen van de (bouw)kunst genieten zal zonder foto’s ook wel geloofwaardig zijn, maar ik wil toch twee gerechten tonen. Het eerste is een soort Italiaanse bamihap, ofwel de ‘arancine’. Dat is een gerecht van rijst met een vulling van vlees, kaas en/of groenten, daarna door paneermeel gerold en gefrituurd. Je ziet ze hier overal en vandaag zijn we er voor het eerst voor gezwicht. Ze waren nog lekker en voedzaam ook.
Dat nonnen lekker kunnen koken wisten we al via mijn tante Yvonne. Bij haar kloosterjubileum hadden we ooit een heerlijk diner met als nagerecht de toen nog onbekende chipolatapudding. Die hebben we daarna nog vaak gegeten (maar is nu weer verdwenen uit ons gezichtsveld), maar nooit meer zo lekker als bij zuster kokkin.
In het klooster van Santa Catarina in Palermo worden traditionele zoetigheden bereid. De ‘minni di virgini’ vonden we er bijzonder wulps uit zien voor kloostergebakjes. We hebben niet van de mini-maagden geproefd, maar ze zagen er wel aanlokkelijk uit.
Morgen zetten we onze ontdekkingstocht in Palermo voort. Het lijkt weer regenachtig te worden.
Dag 16. Kerken en een museum in Palermo, 26 mei 2019
Zondag is bij uitstek de dag voor museumbezoek. Het is onze laatste kans, want morgen zijn alle musea gesloten. Dat is blijkbaar een wereldwijde gewoonte. Het weer nodigt ook uit tot museumbezoek, want het dreigt steeds te gaan regenen. Gelukkig zijn we steeds op tijd ergens binnen.
Er is een soort koppelverkoop van toegangskaartjes voor kerken. Als je een toegangsbewijs van de vorige kerk kunt laten zien dan krijg je vaak korting. Het zou handiger zijn een soort passe-partout te hebben. Maar we genieten er niet minder om.
In het Palazzo Abatellis is een prachtig museum gevestigd met bijna uitsluitend religieuze kunst. De meeste werken zijn afkomstig uit kloosters en kerken in Palermo. Hier hangt de kunst hopelijk veiliger dan in de kerken, want het schilderij op de bovenste foto is een kopie van een in 1969 gestolen werk van Caravaggio. In 2015 heeft men een kopie op de plaats gehangen van het wereldberoemde originele schilderij uit 1609.
Het lijkt soms of er in elke straat wel een paleis of een kerk staat, maar er zijn toch ook heel wat smalle straatjes met alleen huizen. Dit is ook Palermo zoals we het ons voorstellen, alleen moeten we de brandende hitte er zelf bij denken. Een flinke ploeg werklieden zou hier nog vele jaren aan de slag kunnen om alle historische gebouwen in de oude luister te herstellen. We beseffen weer eens des te meer wat een opgepoetst land Nederland is. Morgen hebben we nog een hele dag in Palermo voordat we ‘s-avonds om elf uur naar Genua varen.
Dag 17. Afscheid van Palermo, 27 mei 2019
Vandaag geen uitgebreid verslag omdat we uitgecheckt zijn uit ons hotel en geen internet meer hebben. O, toch een hoekje in ons hotel gevonden waar we nog een uurtje wachten tot we naar de boot lopen. Het is weer een druilerige dag zonder zon. We hebben nog een stadswandeling gemaakt, maar eigenlijk is het een beetje wachten op het vertrek.
Gisteravond gingen we naar een concert in een kerk, de Petite Messe Solennelle van Rossini. Het bleek een complete heilige mis te zijn met alle gebeden en handelingen die daar bijhoren. De muziek was redelijk, al herkenden we de Petite Messe amper, maar dat kan aan onze uitvoering op cd liggen (een uitvoering met veel vaart door Reinbert de Leeuw).
Straks gaan we naar onze veerboot, die ik deze ochtend al een keer heb gefotografeerd. We vertrekken om elf uur vanavond en komen volgens plan 19,5 uur later aan in Genua, iets na 18.00 uur.
Sicilië – Agrigento
Dag 11. Van Siracusa naar Agrigento, 21 mei 2019
De treinreis van Siracusa naar Agrigento is een hele onderneming. We dachten de trein van half elf te nemen (eerder kan niet), maar die start met een stukje route met de trein naar Rome. En daar mag je niet zomaar in zonder reservering. De Treinreiswinkel had voor ons een reis uitgestippeld met vertrek om 14.06 uur vanuit Siracusa en aankomst in Agrigento om 19.47 uur. Dat zagen wij niet echt zitten. Dus… hebben we de bus gepakt. Met de bus van 9 uur en een overstap in Catania waren we om 14.30 uur op onze bestemming.
We zagen de Etna weer voorbijkomen, ook nu weer met veel wolken er omheen. Het landschap is verder heel vriendelijk, met veel sinaasappelplantages.
De rest van de middag hebben we wat rondgewandeld in Agrigento. De echte reden waarom we hier zijn is de Vallei van de Tempels. Die komt morgen aan de beurt.
Dag 12. Parco Valle dei Templi, 22 mei 2019
De Valle dei Templi, ofwel de Vallei van de Tempels, bij Agrigento is een brede strook van een paar kilometer lang met verschillende Griekse tempels. Beter gezegd: overblijfselen van Griekse tempels. Toch is de Concordiatempel volgens onze gids de best bewaarde Griekse tempel na het Pantheon in Athene.
Deze dag is perfect voor een bezoek aan de Valle dei Templi: prachtig weer, af en toe een wolk en niet al te warm, nog niet te druk met toeristen, mooi ochtendlicht bij onze start.
Het bronzen beeld op de voorgrond van de foto is niet oud, al lijkt dat misschien wel zo. Het stelt Icarus voor en dateert uit 2011, dus zo’n 2500 jaar jonger dan de tempel.
De Herculestempel dateert uit de 6de eeuw voor Christus en is daarmee de oudste Dorische tempel in dit gebied.
De Vallei van de Tempels is niet alleen een belangrijk archeologisch gebied (natuurlijk staat het op de UNESCO werelderfgoedlijst), het is ook een prachtige omgeving. Het gebied zelf biedt prachtige natuur, maar ook het uitzicht naar de zee en naar de stad Agrigento is heel bijzonder. Ook de Giardino della Kolymbethra is heel mooi (dat schrijf ik ook omdat we daar 6 euro extra moesten betalen voor een bezoek). Deze tuin wordt al sinds de oudheid beschouwd als een paradijsje, met citrusbomen en vele andere planten.
Hoewel dat volgens de parkwachter niet mogelijk was, wilden wij toch graag lopend terug naar Agrigento. Heen waren we met de bus gegaan, die er ongeveer tien minuten over deed. In de Giardino ontdekten we een openstaand hek aan de kant van de stad. Op mijn handige app Pocket Earth had ik al stippellijntjes gezien, die een wandelpad aangaven.
Na een warme wandeling van meer dan anderhalf uur door een prachtig gebied arriveerden we weer in Agrigento. Ontsnapt door de achterdeur! Halverwege namen we even een verkeerde afslag, kwamen op particulier terrein met een doodlopende weg en razende honden. Twee redenen dus om hals over kop rechtsomkeer te maken. (Dom, dom! Weer mijn hondenpieper in het hotel gelaten…).
In Agrigento moesten we nog een oneindige trap op klimmen, want de vallei ligt aanzienlijk lager dan de stad. Om drie uur hadden we pas lunch met heerlijke hartige crêpes en een biertje.
Dag 13. Een rustdag in Agrigento, 23 mei 2019
Na de lange wandeling van gisteren en al het gewandel van de afgelopen dagen, waren we (in elk geval mijn voeten) wel toe aan een rustige dag. Er valt nog best het een en ander te zien in Agrigento, maar dat is allemaal vrij dicht bij elkaar.
In de kerk Santa Maria dei Greci liepen we over een glazen vloer, zodat we de oude fundamenten konden zien. Die dateren uit de zesde eeuw voor Christus en droegen een Griekse tempel. Op de muren waren nog een paar fresco’s te bewonderen.
Een wandeling langs een mooie boulevard bood nog een mooi uitzicht op de Vallei van de Tempels. Je kunt de tempels zien, tussen de stad en de zee.
In het monasterio Santo Spirito (ofwel het klooster van de heilige geest) is een mooi, niet te groot museum gevestigd. In de kleine kloostertuin staan mooie vruchtbomen. Ook was het een rustige plek om te lezen, maar in de schaduw werd het toch wat te koud. De zon is heet, de schaduw is fris.
Al een paar dagen wil ik iets schrijven over het ontbijt in onze Italiaanse hotels. Als je goed kijkt dan vind je wel een gewoon broodje, een plakje kaas en wat jam. Maar opvallend is de overdaad aan zoete zaken: croissants gevuld met héél véél jam, chocolade of vla, cakes en vruchtentaarten. Op straat vind je makkelijk allerlei zoete spijzen, zoals natuurlijk op elke hoek een ijswinkel en heel veel zoete koek. Meestal ziet het er niet eens heel verleidelijk uit. Lekkere broodjes met hartig beleg zie je veel minder, terwijl best veel mensen tussen de middag een broodje eten. Gelukkig vinden we altijd wel een lekkere salade of een crêpe gevuld met geroosterde groente
Sowieso houden ze hier van stevige porties, zodat we ‘s-avonds meestal alleen een hoofdgerecht nemen en een kopje koffie. Overdag drinken we Americano (ongeveer onze hoeveelheid lekkere koffie, dus niet zo’n bodempje koffie…). ‘s Avonds na het eten is een ‘caffe’ wel lekker (een piepkleine espresso), maar ik heb inmiddels de ‘’espresso lungo’ ontdekt, naar onze maatstaf een gewone espresso.
Morgen nemen we de trein naar Palermo, alweer onze laatste bestemming op Sicilië.
Sicilië – Siracusa
Dag-7. Catania - Siracusa, 17 mei 2019
Met een lokale trein reden we vandaag in bijna anderhalf uur van Catania naar Siracusa. Het is heel praktisch dat we steeds hotels hebben op loopafstand van het station. In Cataniawaren we in drie minuten op het station. In Siracusa waren we even snel weer in ons volgende hotel. We verblijven nu in een voormalig nonnenklooster met twaalf hotelkamers. De kamer is goed, maar zonder franje, een beetje als een klooster dus eigenlijk.
De oude binnenstad is op een kwartier lopen op het eiland Ortigia, ofwel Isole di Ortigia.
Het massatoerisme heeft hier wel toegeslagen, veel meer dan in onze vorige plaats, Catania. Hele groepen banjeren door de straatjes, de meesten vlak bij het grote plein en aan de haven.
Midden op het eiland is een prachtig, maar erg druk plein met barokke gebouwen. Het hoogtepunt is de domkerk.
Dag 8. Het ‘festa dei fiori’ in Noto, 18 mei 2019
Noto is een stadje op ruim dertig kilometer van Siracusa. Het staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en dit weekend vindt er het jaarlijkse bloemenfeest – het festa dei fiori – plaats. Redenen genoeg om er met een treinritje van een half uur naar toe te gaan.
Wij waren niet als enigen op dat idee gekomen. Het piepkleine treintje puilde uit van de passagiers en er stonden nog steeds mensen op het perron die ook graag mee wilden. Na wat telefoneren door de conducteur werd er een extra bus ingezet. Wij kozen toch maar voor de iets minder volle trein.
Als verwende Nederlanders verwachtten wij een stadje vol bloemen, maar dat viel een beetje tegen. Het bleek één smalle straat te zijn die bedekt was met een tapijt van bloemen. Mooi, maar toch wat weinig om dat zo enorm aan te prijzen. Verder was er een enorme braderie met slenterende mensen, die wij in Nederland niet snel zouden bezoeken. Gelukkig waren er ook nog de mooie monumenten die we konden bezoeken. En er waren een paar kleine muziekkorpsen.
Behalve de onvermijdelijke kerken (nog steeds mooi en een bezoek waard) bezochten we het paleis van de voormalige prins, het Palazzo di Nicolaci.
Om de grootste drukte te vermijden, namen we om 15:45 uur de trein weer terug naar onze standplaats Siracusa. Daar werd de toch al bewolkte dag behoorlijk donker, maar het ging niet regenen. Het blijft wel koel.
Dag 9. Een dag vol archeologie, 19 mei 2019
De Grieken hebben met zo’n miljoen mensen in het zuidoosten van Sicilië gewoond en heel wat restanten van bouwwerken nagelaten. Het Teatro Greco dateert uit de eerste helft van de vijfde eeuw voor Christus en wordt nog steeds gebruikt. Er konden maximaal 16000 mensen in, tegenwoordig minder omdat een deel onbruikbaar is
Bij het theater in de buurt is een hoge grot waar je in kunt lopen en die een bijzondere akoestiek heeft. Bijna iedereen maakt er vreemde geluiden, zingt of fluit. Caravaggio was hier ook en hij noemde deze grot het ‘oor van Dionysus’, een Griekse tiran
In het archeologische museum van Siracusa kun je duizenden brokstukjes van de oudheid bewonderen. Gelukkig zijn er ook grotere brokken en zijn er heel wat scherven met monnikengeduld in elkaar gepast tot vaasjes, vazen, beeldjes en beelden.
We hebben deze museumdag natuurlijk een beetje aangekleed met gezellig terrasbezoek en Italiaans ijs. Dat levert behalve rust voor mijn zere voeten en lekkernijen, ook een studie op van de Italianen.
Het is een open deur, maar ze voldoen toch wel heel erg vaak aan het stereotype beeld dat wij van hen hebben: zeer aanwezig, veel praten (sommigen lijken nooit adem te hoeven halen) en veel aandacht voor het uiterlijk. Vrouwen hebben lang haar, gelakte nagels, opvallende kleding en zijn dus zeer aanwezig. Mannen hebben een baard, of zijn minstens een week vergeten zich te scheren, hebben een zonnebril, zoenen elkaar net zoveel als de vrouwen en zijn heel bewust nonchalant. Vooral in het trendy café-restaurant waar wij even op adem kwamen, zagen we ze in groepjes. Leuk om naar te kijken. Een hele dag alleen maar de oudheid wordt anders een beetje eentonig’
Dag 10. Chiuso il lunedi, 20 mei 2019
Waarom zijn toch wereldwijd de musea op maandag gesloten, chiuso il lunedi? Vandaag stonden we voor gesloten deuren bij de kerk waar we een echte Caravaggio wilden bewonderen. Ook andere musea waren gesloten. Omdat het prachtig zomers weer was vandaag, was het geen straf om nog eens door de straten van Ortigia, het oude deel van Siracusa te dwalen.
Het was ook heerlijk weer om heerlijk in de zon of in de schaduw een boek te lezen en de voorbijgangers te bekijken. Er trekken ontelbare scholieren voorbij, jongens bij de jongens, meisjes bij de meisjes. Groepen (oudere) toeristen trekken achter gidsen aan. We hebben ook al groepen Aziatische toeristen waargenomen. Vroeger onderscheidden die zich ook door hun manische fotografeergedrag, maar dat is met de smartphone inmiddels overal gemeengoed. Iedereen loopt voortdurend met een telefoontje op een stok zichzelf te fotograferen en filmen met wijzigende achtergrond. Heb je geen selfie gemaakt, dan ben je daar niet geweest.
Sicilië – Catania
Dag 5. Catania - 15 mei 2019
Catania is met ruim 300.000 inwoners de tweede stad van Sicilië, na Palermo. Catania wordt wel het Milaan van het zuiden genoemd. Catania is in de 17e eeuw getroffen door een hevige aardbeving en een enorme uitbarsting van de Etna. De stad werd voor een groot deel verwoest en daarna weer opgebouwd. Veel gebouwen zijn dus van rond 1700. De stad is druk, maar er is gelukkig geen massatoerisme, althans niet in deze tijd van het jaar. Wel rijden er in de smalste straten auto’s en scooters. De enkele autovrije straat is een verademing. De Italianen zijn zoals we verwachten: druk pratend en “aanwezig”. Gelukkig verstaan we de gesprekken niet en klinken ze wel melodieus. Op veel plekken zagen we veel studenten.
Behalve vele barokke gebouwen zijn er ook overblijfselen uit de Romeinse tijd, zoals het Romeinse amfitheater van rond het begin van onze jaartelling. Het bevindt zich midden in een woonwijk in het centrum van de stad. De laatste jaren zijn er nieuwe lagen blootgelegd die zelfs uit de Griekse tijd dateren, dus nog van vóór de Romeinen.
De binnenstad bestaat voor het grootste deel uit smalle straten met veel oude huizen. Eigenlijk het Italië zoals je het verwacht.
De Etna hebben we nog niet gezien. De vulkaan was ook vandaag de hele dag in een dik pak wolken gehuld. Die wolken breidden zich langzaam uit en aan het einde van de middag regende het een uur of iets langer. Gelukkig waren we toen alweer in ons hotel.
Dag 6. De tweede dag in Catania - 16 mei 2019
Toen we vanochtend wakker werden was het nog heel donker en het regende pijpenstelen. Dat klopte met de weersverwachting. Na het ontbijt werd het droog en konden we onze tweede dag in Catania starten. In Zuid-Italië verwacht je natuurlijk veel katholieke kunst, maar af en toe zien we ook eens iets anders, zoals beelden bij een fontein.
Na de fontein kwamen inderdaad de kerken weer aan bod. Sommige zijn vrij kaal, terwijl andere juist heel barokke versieringen hebben. De Basilica di Maria SS. dell Elemosina is naar verluidt één van de meest laat barokke kerken uit de omgeving.
Natuurlijk mag een botanische tuin in ons programma niet ontbreken. Gelukkig heeft Catania een (kleine) botanische tuin. Die sluit min of meer aan op een veel groter park dat genoemd is naar de beroemde operacomponist Bellini. Bellini is hier geboren, maar componeerde zijn opera’s in Napels, Rome en Parijs. Hij ligt hier weer wel begraven.
Zoekend naar een simpele lunch, liefst een broodje op een bankje in het park, passeerden we talloze gelegenheden om uitgebreid te eten. Geen belegde broodjes op onze route vandaag. Toen het begon te regenen en Henk een bord zag met ‘clubsandwich tunafish’ was de keuze snel gemaakt. Het bleek een heerlijk hoofdgerecht te zijn dat ons voor de rest van de dag vult. Niks simpel broodje in Italië.
Eerst zaten we buiten onder een luifel, maar toen de regen heviger werd en er een rivier in de straat ontstond, zijn we naar binnen gevlucht. Het werd een lange, hevige onweersbui waar onze parapluutjes niet tegen bestand zijn. Die grote lunch kwam dus toch nog goed van pas. De rest van de middag bleef het regenen, maar dan meer een sappige regen. Geen echt Siciliaans weer. Morgen wordt het mooi weer
Morgen gaan we verder naar Siracusa, ongeveer anderhalf uur met de trein. De weersverwachting is goed.
Aanvulling: we hebben toch nog een stukje van de Etna gezien! Zonder een blik op de vulkaan ben je natuurlijk niet écht op Sicilië geweest. Vanavond klaarde het op en maakten we nog een korte wandeling. Ineens zagen we de Etna in de verte. Het is geen mooie foto geworden, meer een paparazzi foto van een bespiede berg.
Met de trein naar Sicilië – de treinreis
Dag 1. Den Haag – München - 11 mei 2019
Vandaag hebben we de meeste tijd in de trein doorgebracht. Om iets voor tien uur vertrokken we uit Den Haag richting Utrecht. Daar hadden we ruim de tijd om de ICE-trein naar Düsseldorf te nemen. In Düsseldorf bleek de gereserveerde trein vanwege een defect te zijn vervangen door een andere trein. Daardoor golden de reserveringen niet meer. Gelukkig was er voldoende ruimte in de 1e klas.
Soms ging de trein bijna 300km per uur, maar vaak ook veel langzamer. Volgens schema kwamen we om 18:30 uur aan in München. Na even zoeken naar de juiste uitgang hadden we snel ons hotel bereikt, op loopafstand van het station. We kregen een gratis upgrade naar het chiquere broertje van hotel Dolomit, hotel Cristal, vlak om de hoek.
Na een korte wandeling door het centrum kwamen we bij toeval terecht in het vegetarische/veganistische restaurant Prinz Myshkin (Hackenstrasse 2, 80331 München). Mooi en goed restaurant, maar grote porties (we zijn in Duitsland) en iets te warm. Al met al een mooie eerste dag.
Dag 2. Regen in München - 12 mei 2019
Terwijl het in Nederland vandaag redelijk mooi weer was, heeft het in München de hele dag geregend. Gelukkig was ons voornaamste doel een bezoek aan de Alte Pinakothek, het beroemde museum met oude schilderijen. Wij waren niet de enigen, ook al omdat de tentoonstelling over volgers van Caravaggio, de zogenaamde Caravaggisti, inmiddels in München te zien is. Wij hebben die tentoonstelling al in Utrecht bewonderd.
Het is vrijwel onmogelijk alle schilderijen tijdens één bezoek goed te bekijken. Wij hebben een volle ronde gemaakt, maar sommige zalen hebben we slechts vluchtig bekeken. Na ruim twee uur waren we wel zo’n beetje verzadigd van oude meesters. Na een middag lezen in ons hotel was de regen wat minder geworden. We hebben gegeten in het zeer typisch Beierse restaurant Zum Augustiner, dat ook geroemd wordt om zijn Augustiner bier. Na het eten was het even droog, maar al snel begon het weer te regenen. Gelukkig hebben we net nog een wandeling naar de Marienplatz kunnen maken.
Dag 3 en 4. München - Rome - Sicilië' - 13 en 14 mei 2019
De afgelopen twee dagen hebben we vooral in de trein gezeten. Gisteren vertrokken we rond 7:30 uur uit München. De trein reed aardig door, maar de Brennerpas is een behoorlijk obstakel. Wel mooi, met veel sneeuw onderweg. Keurig op tijd kwamen we iets over 14:00 uur aan in Bologna, waar we overstapten op een Italiaanse hogesnelheidstrein. Met 250 km/uur reden we non-stop naar Rome.
In Rome hebben we vrienden ontmoet die daar toevallig ook die dag aankwamen. Wat een drukte met massa’s toeristen!
Alweer vroeg op: om half zeven liep de wekker af. Na het nuttigen van een kop koffie/thee met een croissant in station Rome Termini, stapten we in de trein naar Catania op Sicilië. Met flinke vaart reden we via Napels en een handvol andere plaatsen naar het zuiden van Italië. Daar ging de trein op de veerboot, wat wel een bijzondere ervaring is.
Na ruim een half uur oponthoud (iets met elektriciteit van de trein) vertrokken we dan toch vanuit Messina richting Catania. De Etna hadden we moeten zien, maar die ging schuil achter een flinke partij regenwolken.
In Catania logeren we in een leuk, klein hotel, Hotel Villa Romeo. Ondanks het frisse weer, konden we buiten eten, vlak bij het Theater Bellini.
India – Van Jaisalmer naar Udaipur
De langste reis van onze vakantie is waarschijnlijk van Jaisalmer naar Udaipur, zo’n zeshonderd kilometer. Met de bus valt dat niet te doen op een dag, zodat we voor honderd euro een taxi hebben genomen. Aanvankelijk wilden we eerst naar Mount Abu, maar vanwege een festival in Udaipur zijn alle hotelkamers hier volgende week vol. Daarom slaan we Mount Abu over.
De chauffeur was een beetje laat, waarschijnlijk vanwege de bruiloft. Om half negen vertrokken we richting Jodhpur. Het is eigenlijk één lange rechte weg van driehonderd kilometer. Het is een door het Indiase leger aangelegde weg. Zij moeten snel bij de grens met Pakistan kunnen staan!
Na Jodhpur kwamen we op een vreselijke tweebaansweg met eindeloos veel vrachtwagens. Dat zijn van die vrachtwagens die er al een heel leven op hebben zitten. Zo zien de berijders er trouwens ook vaak uit. Gelukkig moesten wij na een tijdje een afslag nemen, naar een veel rustiger weg. Maar daar kende onze chauffeur de weg niet zo goed, waardoor we in hele grappige dorpen kwamen. Uiteindelijk bereikten we na een hele tijd weer zo’n drukke weg, dit maal door de bergen. Bovendien begon het al donker te worden. Dat zijn van die momenten waarop we ons afvragen waarom we dit allemaal doen: de chauffeur haalde steeds roekelozer in, de omgeving bestond uit marmergroeven waarin vrachtwagens, ezelskarren, brommers en bussen allemaal door elkaar reden in een soort mist van stof.
Uiteindelijk bereikten we Udaipur. Aan de rand van de stad wilde onze chauffeur ons droppen en op een tuk-tukje zetten. Dat ging niet door! Met een tuk-tukrijder als gids reden we de hele stad door naar het hotel van onze keuze, een heerlijke oase met een zwembad en rustige kamers en vooral heel aardige mensen.
Posted 31st January 2007 by Eric de Jong
India – Jaisalmer (verlaat bericht)
Veel lezers van dit weblog zijn natuurlijk erg ongerust nu het twee dagen stil is gebleven na onze kameelsafari in de woestijn. Gelukkig zijn we veilg teruggekeerd in Jaisalmer (alweer eergisteren) maar de internetverbinding begaf het daar. Ook gisteren was het niet mogelijk te internetten.
Laat ik maar beginnen met een bekentenis. Alleen Henk heeft echt op een kameel gereden. Mijn kameel begon met een akelig geblaf en schokkende bewegingen. Het was mij duidelijk dat er tussen ons geen mooie relatie zou opbloeien. Sterker, op het moment dat het beest op zijn dunne poten overeind ging staan besefte ik dat ik dit helemaal niet wilde. Onder verbaasde blikken ben ik direct weer afgestapt en heb ook de laatste kilometers per jeep afgelegd.
De Sam Sand Dunes zijn een mooie marketing truc. Volgens mij zijn er in Meijendel meer zandduinen, maar, ik geef toe, geen kamelen. Om de duinen heen staan tentenkampen, waar westerse toeristen zich een avond en nacht kunnen blootstellen aan zang an dans en kampvuur, kortom het echte woestijnleven. Wij hadden gekozen voor een directe terugkeer naar Jaisalmer nadat de zon was ondergegaan. Die zonsondergang was inderdaad wel mooi, al was het net die dag een bewolkte dag. Gelukkig piepte de zon even tussen de wolken door.
In Jaisalmer zat men ook niet stil. Het pleintje voor ons hotel en de ruimte naar de stadspoort werd geasfalteerd. Dat gaat op een grappige manier; het verkeer gaat gewoon door, inclusief koeien. Een mooi schouwspel en helemaal gratis (overal wordt hier geld voor gevraagd).
‘s-Avonds laat was er weer een huwelijk, precies voor ons hotel. Het huwelijksseizoen loopt van november tot maart. Dat gaat hier met veel harde muziek, dans en vuurwerk gepaard. Het is een ceremonie van een dag of drie. Prachtig om te zien. Wij hadden een uitnodiging voor het huwelijk van de reisagent (van de safari), maar die hebben we vriendelijk afgeslagen. Het feest ging door tot zes uur ‘s morgens en om acht uur moesten we klaar staan om naar Udaipur te reizen.
Posted 31st January 2007 by Eric de Jong